De nacht is van mij
in de nacht
is alles anders
in de nacht
ben ik alleen
in de nacht
word er niets van mij verwacht
in de nacht
ben ik een kind
een vrouw
een godin
van de nacht
een prinses
uit duizend en één sprookjes..
In de nacht
is alles anders
in de nacht
ben ik alleen
in de nacht
word er niets van mij verwacht
De nacht is van mij!
Ik wil mij terugtrekken
en stilletjes denken
in het donker van de nacht
Ik vraag me af of je soms ook aan mij denkt
zoals ik aan jou denk
Of je pijn voelt bij dit gemis zoals ik het voel of dat het gemis er gewoonweg niet is.
Ik zou je willen zeggen dat je een goede keuze hebt gemaakt
of nee, ik zou je dapper willen vinden.
Ik zou je niet vast willen houden en ik wil ook niet dat je mij vasthoud
nu niet
nooit
ook al zou ik je graag willen zien en met je willen praten
gewoon uit nieuwsgierigheid
ik zou vragen of er ooit liefde was
of ik op je lijk, de vorm van mijn gezicht, mijn kleur ogen, mijn haar en huid.
Mijn figuur, mijn stem en ieder plekje op mijn lichaam.
Al de losse eindjes die samen mijn karakter vormen.
Ik zou er een moord voor doen om te weten van wie ik het allemaal heb.
Er mist een stuk
en dat zou ik willen hebben
maar niemand kan het me geven
Alleen jij kan het me vertellen.
Maar de verbinding was verbroken
en nu is de nacht fijn
om niet te hoeven weten
wie ik ben
en waar ik eigenlijk
had moeten zijn
Denkend aan de ontbrekende stukjes
weet ik dat het de plaats is
De plaats achter mijn verlangen
Het grote zwarte gat
de schreeuw van mijn ziel
Het strakgetrokken litteken
Ik begrijp nu wat ik ieder jaar voel
Nu ben ik morgen 31 jaar
En ik begrijp
waar ooit een vrouw liep
met een baby in haar buik
een kloppend hartje
in een babylijfje
Dat in haar groeide
Dat zij ter wereld bracht
Waar zij van hield
Maar niet bij zich kon houden
Omdat het leven andere plannen had
Voor haar
maar ook
Voor mij..
De zon glijdt langzaam achter de bomen naar beneden
En ik neem afscheid
Afscheid van deze dag
Ik voel hoe zijn ogen mij doorboren
Ik ontwijk zijn blik
Zijn blik vol vragen
waar ik de antwoorden van heb
maar het zijn niet de juiste
Het zijn mijn antwoorden
Mijn antwoorden winnen het niet van de zijne
dit eindeloze stilzwijgen
is alles beter dan de woorden die verkeerd begrepen worden.
De woorden die eindigen in een gevecht van waarheden die niet gehoord kunnen worden.
Als de dunne lijn van de liefde overgaat in haat
hebben wij de strijd dan verloren?
Dan is het tijd om te gaan en moeten wij dit negeren
Zwijgen wij omdat we van elkaar houden? Of omdat wij allebei weten dat mijn antwoorden niet winnen van de jouwe en jouw antwoorden niet winnen van de mijne..
Ik weet niet wat je denkt en ik wil het je niet vragen
Ik ben bang voor het antwoord
Maar zeg me.. Als ik mij nu omdraai en jij mij diep in mijn ogen kijkt
Is dat wat je daar ziet
genoeg
om de woorden over te laten gaan in zinnen die een betekenis krijgen.
We kregen nooit een eerlijke kans.
Ik was nog maar een kind
Ik wist nog niets van de wereld
Een kind van de rekening en de prijs die betaald werd
is niet in waarde uit te drukken..
Zonder goed einde is er geen nieuw begin
Een goed begin is het halve werk
Maar altijd een begin maken geeft maar tijdelijke voldoening
Voor onlosmakelijke verbintenissen
voor datgene
dat het verlangen beantwoord
zal je iets tot een einde moeten brengen
Niet de deur dicht doen, niet afsluiten, niet stoppen
Maar iets volbrengen, afmaken en voltooien
Misschien is dat het symbool voor een proces
Het proces van de cirkel van nieuwe beginnen.
Een levenslang proces met een gouden randje..
Steeds als ik denk
“Nu heb ik het gevonden”.
Dan ben ik het begin weer kwijt.
Om dan toch maar weer opnieuw te beginnen.
Want een goed begin is het halve werk.
En om dan
steeds weer te zoeken
brengt mij op de mooiste wegen
waar ik achteraf gezien
dan toch steeds weer merk
dat ik meer ben verrijkt
en een betere versie ben
van mezelf
zodat ik weet
dat niets is wat het lijkt
en niets
hoeft te blijven
zoals het is.
Ik kijk naar je van een afstand..
En ik voel je aanwezigheid.
Ik hoef niet te weten of je hier of daar bent.
Hoe ver is in tijd toch niet te meten.
Alleen met gevoel.
Is het mijn hart dat mij vertelde dat er ergens iets is, iets dat niet aan te duiden is met woorden.
Is het mijn bloed dat door mijn lijf stroomt.Het bloed wat de mensen die mij het leven gaven door zich hebben stromen.
Of is het mijn vastberadenheid. Dat sneller gaat dan mijn lichaam en ziel soms willen.
Alles heeft tijd nodig
Ook jij..
Over alles waar ik wat bij voel schrijf ik.
Vaak begrijp ik mezelf pas als ik het opgeschreven heb.
Er poppen altijd woorden op in mijn hoofd.
Die woorden worden dan weer zinnen.
En die zinnen die vormen dan een verhaal.
Dit is een stukje van wie ik ben.
Een stukje van mijn gedachtes die ik wil delen.
Omdat ik lezend over de bladzijde begrijp wat ik bedoel.
Omdat ik een stukje van mezelf terugvind als ik lees.
En alles wat ik schrijf zijn mijn gedachtes.
Pijnlijke gedachtes, verhelderend, verdrietig, vaak metaforisch, liefdevolle gedachtes. Confronterende maar ook helende gedachtes.
Over eenzaamheid, over onvervulde verlangens, over liefde, over onverwerkte stukjes verleden die noodlottige gevolgen kunnen hebben.
Over het gemis van belangrijke mensen in het leven( waarvan je je misschien nooit bewust bent geweest).
Over het zwarte gat achter de ziel, over verbroken verbindingen en loyaliteit.
Over de pijnlijke wond achter mijn adoptie.
Over vertrouwen en dankbaarheid.
Over bijna verdrinken en uit alle macht je hoofd boven water houden.
Over de zon, de zee en de wind.
Over hoop en over nieuwe beginnen maken.
Over parels en over scherven. Niet altijd scherven van geluk.
En de allermooiste parels die ik tussen de scherven gevonden heb.
De letters doen het woord maar het is een hart dat spreekt!
Beyond Desire 